اعتياد بيماري است کاملا بازگشت پذير

اعتياد به مواد مخدر به عنوان يک اختلال روان پزشکي ، با ابعاد زيست شناختي ، روان شناختي ، اجتماعي و معنوي يکي از مشکلات عصر حاضر است، اختلال هاي مرتبط با مواد شامل اختلال هايي است که با سوء مصرف داروها ،(از جمله الکل )، عوارض جانبي داروها و يا قرار گرفتن در معرض سموم و زهرها ارتباط دارند. (راهنماي تشخيصي و آماري اختلال هاي رواني ،DSM ).
متاسفانه گسترش دامنه مصرف مواد مخدر در جامعه امروزي به حدي است که حتي قشر جوان و متفکر و تحصيل کرده را نيز به سمت خود کشانده است. از آنجايي که در مورد اعتياد هم مثل ساير بيماري ها و معضلات به پيشگيري بيشتر توجه شده است؛ موفقيت چنداني در اين زمينه به دست نيامده است به گونه اي که عود اعتياد در مراجعين به مراکز خود معرف ترك اعتياد بهزيستي رقمي معادل 80 درصد بوده است (به نقل از سراجي و همکاران، 1389). متأسفانه علي رغم تلاش فراوان جامعه علمي ، هنوز درمان مناسبي که بتواند مانند درمان هاي فيزيولوژيکي براي اعتياد و جلوگيري از عود آن مثمرثمر باشد شناخته نشده است، که البته علت اين امر به سادگي قابل تبيين است، و اين است که اعتياد از جمله بيماري هاي روانشناسي است که در واقع بيان کنندة وجود سه قطب، زيستي، رواني، اجتماعي انسان است. يعني اين که انسان از اين سه بعد تشکيل شده است و طبيعتاً رشد سقوط انسان نيز تحت تأثير اين ابعاد قرار دارد. لذا براي درمان بيماري هايي هم چون اعتياد نياز به درمان هايي است که بتواند اين قسمتهاي مختلف را تحت الشعاع خود قرار دهد.

سوء مصرف مواد يکي از مشکلات نظام سلامت کشور است، اختلال وابستگي به مواد يا اعتياد به منزله ي مجموعه اي از نشانگان شناختي، رفتاري و روان شناختي و الگويي از تکرار مصرف که منجر به تحمل ، ترک و رفتارهاي بي اختيار مي شود، در نظر گرفته شده است (راهنماي تشخيصي و آماري اختلال هاي رواني ، 2000 و موسسه ي ملي سوء مصرف مواد آمريکا ،2000)
اعتياد در جامعه ما چنان گسترش يافته است که نه تنها سالمندان و جوانان را مورد تهديد قرارداده است بلکه نوجوانان را نيز طعمه خود مي کند. بر اساس آمار سازمان بهداشت جهاني 2/4 در صد جمعيت ايران معتاد هستند و بيشترين اين افراد ميان 16 تا 22 سال دارند (ارفع، 1382). امروزه در ايران مصرف مواد مخدر سير صعودي داشته است.

براي بعضي افراد، اعتياد از ديدگاه روانشناسي منبع انگيزشي نيرومندي است، اشتياق به مصرف بعضي داروها مانند مواد افيوني(نظير هروئين يا مورفين)، داروهاي محرک اعصاب (مثل، آمفتامين يا کوکائين) و نوع مصنوعي و خياباني اين مواد و برخي داروهاي ديگر (مثل الکل و نيکوتين) ممکن است بسيار شديد باشد، شناسايي عوامل خطر ايجاد کننده انگيزش هاي مصرف مواد مخدر و آگاهي به نيازهاي اين گروه از اساسي ترين گام هايي است که در جهت پيشگيري از مصرف مواد مي توان برداشت. پژوهش ها نشان داده اند که مصرف مواد مخدر و اعتياد در افرادي بيشتر است که بيشتر تحت تاثير عوامل خطر بوده اند و درعين حال اختلالات عصبي و رواني بيشتري نيز داشته اند و نهايتا اعتياد، يک بيماري اجتماعي است که عوارض جسمي و رواني فراواني دارد، تا زماني که علل گرايش به مصرف مواد بررسي نشود، درمان جسمي و رواني فقط براي مدتي نتيجه بخش خواهد بود و فرد معتاد دو باره گرفتار مواد اعتياد آور مي شود.